Sectorenmodel

Wat hebben we er nog aan? In begin van de jaren 90, 1994 om precies te zijn, werd het overleg over de arbeidsvoorwaarden voor de overheid sectoraal geregeld. De VNG onderhandelde namens de gemeenten over de CAR/UWO, het IPO over de CAP en de Unie voor Waterschappen over de SAW. De onderhandelingen over het ARAR vonden uiteraard door het Ministerie van Binnenlandse Zaken plaats. De bonden schoven aan en op dit niveau werden de arbeidsvoorwaarden geregeld. Halleluja!

We zijn thans bijna 20 jaar later en ik denk dat we met recht onszelf de vraag kunnen en moeten stellen of dit sectorenmodel, waarbij de gemeentelijke arbeidsvoorwaarden in bijvoorbeeld Friesland gelijk zijn aan die in Noord-Holland, nog wel voldoen aan de eisen van deze tijd. Misschien niet zozeer de eisen, maar wel aan een aantal wensen van deze tijd. Ik doel dan op het in gang brengen van de arbeidsmarkt, het vergroten van de mobiliteit en het beter laten aansluiten van arbeidsvoorwaarden binnen de regio. Zijn we niet meer gebaat met lokale mobiliteit indien we doorstroom op de arbeidsmarkt willen reguleren, dan met een sectoraal gereguleerd arbeidsvoorwaardenoverleg? Is het niet slimmer om te onderzoeken of en hoe de arbeidsvoorwaarden tussen het bedrijfsleven en overheden onderling in de regio beter afgestemd worden dan dat zij op sectoraal niveau gelijk zijn? Wat heeft een ambtenaar in bijvoorbeeld Echt-Susteren er nu aan dat de arbeidsvoorwaarden in Hollands Kroon gelijk zijn. Zou het, indien de ambtenaar uit Echt-Susteren in het kader van een reorganisatie bijvoorbeeld met ontslag wordt bedreigd, niet veel handiger en de arbeidsmobiliteit bevorderend zijn indien zijn arbeidsvoorwaarden in materiële zin wat beter afgestemd zijn op de arbeidsvoorwaarden van bijvoorbeeld een grote speler in de regio als DSM?

Naar mijn mening zou het afstemmen van arbeidsvoorwaarden in materiële zin tussen bedrijfsleven en overheden onderling binnen de regio de zo gewenste doorstroming en arbeidsmobiliteit veel sneller en beter op gang kunnen brengen. Dit pleit voor regionale CAO’s en het verlaten van het sectorenmodel. Het sluit ook aan bij de gedachten die al sedert de jaren ‘60 spelen bij de steeds opnieuw “oppoppende” discussies over de status aparte van het Ambtenarenrecht. Ik vertel dus niks nieuws over een eenvormig stelsel van arbeidsrecht. De discussie focust zich echter in mijn optiek nog steeds te zeer op de formele positie, aanstelling versus contract, Algemene wet bestuursrecht versus Burgerlijk Wetboek. Veel meer aandacht zou besteed moeten worden aan de materiële arbeidsvoorwaarden. Een anders ingericht CAO overleg zou hierbij een intelligent middel kunnen zijn.

De auteur is niet meer werkzaam bij Capra Advocaten, voor vragen neem contact met één van onze specialisten.