De OR bij de overheid: een tandeloze tijger?

De OR bij overheidsinstellingen heeft dezelfde rechten als een OR bij een private onderneming. Denk daarbij aan rechten als het recht op informatie, advisering en instemming. Een belangrijke uitzondering hierop is het zogeheten ‘primaat van de politiek’. Deze beperking van medezeggenschapsrechten houdt -kort geschreven en vrij vertaald- in dat het wettelijk beschermde adviesrecht van de OR ten aanzien van politieke besluiten beperkt blijft tot (de regeling van) de personele gevolgen van dat besluit (art. 46d sub b en 23 lid 2 WOR).

Hoever het primaat van de politiek reikt, blijkt bijvoorbeeld uit de casus van een tijdelijke verhuizing van een onderdeel van de politie van Eindhoven naar Den Bosch (voor de fijnproever: HR 19 juli 2019, ECLI:NL:HR:2019:1235). Dat besluit was genomen door een lokale politiechef, maar geschiedde onder de verantwoordelijkheid van de korpschef van de nationale politie. Volgens de OK viel dit besluit onder het primaat van de politiek. De Hoge Raad plaatste bij die OK-uitspraak geen kanttekeningen.

De regeling die in 1995 de medezeggenschap van nagenoeg het gehele overheidspersoneel onder het regime van de WOR heeft gebracht is bepaald geen rustig bezit en roept met name bij reorganisaties veel vragen op. Wanneer is bijvoorbeeld sprake van een politiek besluit? Wanneer kan gesproken worden van (de regeling van) de personele gevolgen van een politiek besluit? En wat is de betekenis van artikel 2a van de Ontslagregeling, dat zich richt op de beoordeling van de noodzaak van verval van arbeidsplaatsen bij democratisch genomen besluiten die betrekking hebben op overheidswerkgevers? Is de OR bij overheidsinstellingen een tandeloze tijger of wel degelijk een factor van belang?

Meer weten of behoefte aan bijstand? Neem gerust contact met mij op.

Christiaan Riemens