RVU-regeling en non-activiteit

Er was eens een RVU. En daarvoor? Daarvoor was er non-activiteit

Volgens de overlevering was er eens een belastinginspecteur die zei:

“Bij non-activiteit is er geen RVU. Een RVU staat voor ‘Regeling Vervroegd Uittreden’. En bij non-activiteit is geenszins sprake van vervroegd uittreden.”

Niets is minder waar. Het standpunt van de inspecteur dient naar het rijk der fabelen te worden verwezen.

RVU

Een RVU stelt oudere werknemers in staat eerder te stoppen met werken. Wanneer een (ontslag)regeling volgens fiscale wet- en regelgeving kwalificeert als RVU, dan staat daarop een fiscale boete van 52%. Die boete is voor rekening van de werkgever en kan niet op de werknemer worden afgewenteld.

Deze wetgeving maakt het eerder afscheid nemen van oudere werknemers voor werkgevers een dure aangelegenheid.

Nu zijn er uitzonderingen. Eén daarvan is de zogeheten RVU-drempelvrijstelling.

RVU-regeling

Inmiddels is zowel in de cao in de sector gemeenten als in de cao Rijk de drempelvrijstellingsregel als recht voor de medewerker vastgelegd: de RVU-regeling. Zo kan de gemeenteambtenaar met 43 ABP-dienstjaren, waarvan de laatste 10 jaar bij een werkgever in de sector gemeenten, en die tussen 31 december 2023 en 31 december 2025 binnen 3 jaar de AOW bereikt, voor maximaal 2 jaar aanspraak maken op een maandelijkse uitkering gelijk aan de fiscale drempelvrijstelling voor de RVU (in 2023: € 2.037 bruto bij voltijd dienstverband). Deze RVU-uitkering komt voor rekening van werkgever. De werknemer moet dan wel volledig uittreden.

Mag de werknemer door de werkgever voorafgaand aan de datum van ingang van de RVU-regeling volledig vrijgesteld worden van de verplichting om werkzaamheden te verrichten met behoud van salaris?

RVU-regeling en non-activiteit

Een periode van volledige non-activiteit of langdurig verlof voorafgaand aan de AOW waarbij het salaris doorbetaald wordt, kan door de Belastingdienst worden aangemerkt als RVU.

Dit volgt onder meer uit de wetsgeschiedenis, meer in het bijzonder uit de toelichting op de voorganger van het huidige artikel 32ba van de Wet op de loonbelasting 1964.

Daarnaast staat dit ook in het Handboek Loonheffingen van de Belastingdienst. Het handboek schrijft voor dat in de volgende gevallen sprake kan zijn van een RVU:

• U geeft uw werknemer bij het einde van zijn dienstbetrekking een ontslaguitkering mee.
• U geeft uw werknemer vlak voor het einde van de dienstbetrekking de mogelijkheid om (langdurig) met verlof te gaan.
• U stelt uw werknemer vlak voor het einde van de dienstbetrekking op non-actief.

“U” betreft de werkgever. “De werknemer” betreft de oudere werknemer.

Wees er dan ook op bedacht dat als een werknemer aanspraak wenst te maken op de RVU-regeling het niet wenselijk kan zijn dat hij/zij voorafgaand aan de deelname aan de RVU-regeling volledig vrijgesteld wordt van werk met behoud van salaris. De consequentie is dat – wat betreft het non-activiteitsdeel – de situatie als RVU kwalificeert en de werkgever de boeteheffing verschuldigd is.

Anders is het als de werknemer zijn eigen verlof inzet in de periode voorafgaand aan deelname aan de RVU-regeling. Dan zal er in de regel geen sprake zijn van een RVU. Maar ook hieraan zit een bovengrens. Het totaal van het gespaarde verlof en het verlof van het lopende jaar dat de medewerker wil inzetten mag de omvang van 100 maal de wekelijkse arbeidsduur niet te boven gaan. Het bovenmatige kwalificeert als RVU.

Conclusie

Non-activiteit voorafgaande aan een RVU-regeling kan kwalificeren als RVU waarover de werkgever een boeteheffing van 52% verschuldigd is. Alertheid rondom de RVU-regeling en het maken van goede afspraken is dan ook een pre.

Sjoerd Richters