Caius asinus est

De afgelopen maanden heeft mijn vrouw naast haar zware baan de zorg gehad voor een hulpbehoevende. Die hulpbehoevende was ik zelf. Ik heb in juni een nekwervel weten te breken. Nog veel dank voor alle goede wensen, trouwens. Om haar bij te laten komen hebben mijn vrouw en ik Italië bezocht, waar ik zowaar iets heb gehad aan het feit dat men zes jaar lang getracht heeft mij Latijn bij te brengen. Het Italiaans lijkt namelijk nog erg veel op het Latijn, zoveel dat ik krantenberichten kon lezen als ik het onderwerp een beetje kende. Zo kwam het dat ik in de hotelbar in Sondrio (mijn vrouw was gaan hardlopen en ik zocht mijn toevlucht bij bier en beignets van auberginebloemen) een artikel las over mediazione, en begreep dat voortaan in Italië voorafgaand aan tal van juridische procedures verplicht een mediationtraject moet worden doorlopen.

Ik vraag mij af of dit een goed idee is. Mediation is een uitermate nuttig instrument om geschillen op te lossen voor partijen die daar beide op uit zijn en bereid zijn om het eigen gelijk een beetje te relativeren. Gelukkig is dat in veel zaken het geval. Het gelijk ligt maar zelden voor honderd procent bij één partij, en een juridische procedure is dus nooit geheel vrij van procesrisico en kost bovendien tijd, geld en energie. Wie dat inziet weet dat het verstandig kan zijn om te proberen een geschil te schikken, al dan niet via mediation. Maar om dat nou verplicht te stellen?

Partijen die hun geschil willen schikken proberen dat zelf wel. Als ze een goede advocaat hebben beveelt die dat in veel gevallen ook aan. Een mediator kan daarbij waardevol zijn. Er zijn echter ook partijen die menen dat ze alle gelijk aan hun kant hebben en dat het leed dat de wederpartij hun heeft aangedaan alleen kan worden vergolden met een bedrag dat weinig minder bedraagt dan de Griekse staatsschuld. In zo’n geval heeft mediation geen zin. Het leidt alleen maar tot het invoeren van weer een extra procesfase, met alle kosten in tijd, geld en energie van dien.

Goed bedoeld dus, maar weinig praktisch. We moesten het in Nederland maar niet invoeren.

Echt praktisch nut van mijn gymnasiumtijd heb ik gehad in Sabbioneta. Daar stond op de menukaart asino, en onmiddellijk borrelde de oudst bekende graffiti van de wereld in mij op. Caius asinus est, Caius is een ezel, gekrast op een muur in Pompeii. En zo heb ik tot mijn vreugde gesmoorde ezelsschouder gegeten.

En nu weer aan het werk.