Eigenrisicodrager voor de WGA

Regelmatig wordt aan Capra advies gevraagd over trajecten waarbij er sprake is van langdurige ongeschiktheid voor de functie wegens ziekte. Bijvoorbeeld wordt ons gevraagd of, na de wachttijd van 24 maanden (of 36 maanden bij ,meer dan 65% arbeidsgeschiktheid), overgegaan kan worden ontslag. Als dan alle belangrijke vragen nagegaan worden, blijkt er nog wel eens onduidelijkheid te bestaan of de werkgever eigenrisicodrager is voor de WIA, of beter gezegd de WGA-uitkering. Dat is de uitkering die toegekend kan worden aan de medewerker die minder dan 65% arbeidsgeschikt is. De vraag of een overheidswerkgever eigenrisicodrager is, is belangrijk voor het inzicht in het financiële plaatje. Daarom een kort overzicht over hoe het nu zit met dat eigenrisicodragerschap.

Op grond van artikel 1 van de WIA is eigenrisicodrager de werkgever aan wie op grond van artikel 40, aanhef en eerste lid, onderdeel b, van de Wet financiering sociale verzekeringen(Wfsv) toestemming is verleend om zelf het risico te dragen van betaling van het daarvoor in aanmerking komende deel van de WGA-uitkering.

De belangrijkste inhoudelijke bepalingen in de WIA met betrekking tot het eigenrisicodragerschap staan in hoofdstuk 9 van deze wet. Daarop wordt hier niet verder ingegaan. Van belang is wel dat het eigenrisicodragerschap in de tijd ‘beperkt’ is tot een periode van maximaal 10 jaar. Dit is geregeld in de Regeling vaststelling periode eigen risico dragen WGA-uitkeringen (Staatscourant 2006,161). Met het eigenrisicodragen kan dus een groot financieel belang gemoeid zijn (waartegenover wel de premiebesparing staat).

Een werkgever en dus ook een overheidsorgaan kan niet zomaar beslissen om eigenrisicodrager te worden. De toestemming op grond van artikel 40 Wfsv wordt verleend door de inspecteur op aanvraag, en wel bij voor bezwaar vatbare beschikking. De burgerrechtelijke werkgever dient bij de aanvraag een schriftelijke garantie te overleggen van een kredietinstelling of een verzekeraar voor de verplichtingen die voortvloeien uit het zelf dragen van het risico (artikel 40 lid 2). Voor de overheidswerkgever geldt deze verplichting niet (artikel 40 lid 3).

Uit de definitie uit de WIA blijkt al dat eigenrisicodragerschap alleen mogelijk is voor de WGA-uitkering, en dus niet voor de IVA-uitkering (de uitkering die bij  duurzame arbeidsongeschiktheid van 80-100% wordt toegekend).

Eigenrisicodragerschap voor de WGA-uitkering brengt met zich dat de werkgever geen gedifferentieerde premie hoeft te betalen. In artikel 46a Wfsv staat:

“De eigenrisicodrager met betrekking tot de WGA uitkering, bedoeld in artikel 40, eerste lid, onderdeel b, is over het loon van de tot hem in dienstbetrekking staande werknemers degedifferentieerde premie, bedoeld in artikel 38, en over de door hem te betalen WGA uitkeringen de premie ten behoeve van de Werkhervattingskas, bedoeld in artikel 38a, nietverschuldigd.”

De eigenrisicodrager is wel de basispremie op grond van artikel 36 Wet financiering sociale verzekeringen verschuldigd. Dit artikel luidt:

“Bij ministeriële regeling wordt voor de berekening van de basispremie een voor alle takken van bedrijf en beroep gelijk percentage vastgesteld.”

Indien er twijfel bestaat of een overheidswerkgever eigenrisicodrager is voor de WGA-uitkering, biedt het antwoord op de vraag of de gedifferentieerde premie al dan niet wordt afgedragen snel eerste duidelijkheid. Een op aanvraag afgegeven besluit van de inspecteur maakt natuurlijk nog meer duidelijk.

Overigens biedt de Wfsv de mogelijkheid aan werkgevers om de kosten van de gedifferentieerde premies voor maximaal de helft te verhalen op de werknemer, zie artikel 20 Wfsv. De eigenrisicodrager heeft die mogelijkheid (onder voorwaarden) ook als het gaat om de kosten van het eigenrisicodragerschap. Dit staat in artikel 41 van de Wfsv.

Voor wat betreft de sector gemeenten heeft de VNG in het verleden de keuze om al dan niet eigenrisicodrager te worden voor de WGA expliciet aan de leden zelf overgelaten. Weliswaar heeft in het verleden de VNG herhaaldelijk aandacht besteed aan het fenomeen, maar als het ging om advisering met betrekking tot de door de gemeenten te maken keuze, volstond de VNG met de opmerking dat iedere gemeente voor zichzelf de afweging moest maken of eigenrisicodragerschap voor de WGA gunstig is.